BLOG #weektegendeeenzaamheid (en scheiding)
Een blog over ‘de week tegen de eenzaamheid’ en een reactie op het bericht van RTL nieuws dat 1 op de 5 alleenstaande ouders zich eenzaam voelt. Best heftig om te lezen, vond ik dat. Bovenop, waar je dan direct aan denkt; al die ouderen die ‘wegkwijnen’ in verzorgingstehuizen, waar ook (bijna) niemand meer komt; geen familie, geen kennissen, geen vrienden. Die dus écht eenzaam zijn.
Als ik voor mezelf mag spreken, als alleenstaande vrouw, denk ik dat ‘je eenzaam voelen’ in/na een scheiding ‘zwaar beladen’ is geformuleerd. Hoewel het net na de breuk best zo kan voelen. Maar het woord: ‘eenzaam’ omvat zoveel meer…
Het zit ‘m in het gevoel
Het zit ‘m meer in het gevoel. En het betreft ook niet alleen ouderen, maar een veel grotere groep, helaas, waar je niet direct aan denkt.
Na heel wat jaren samen als gezin ineens alléén(staand). Ook dát geeft gevoelens van eenzaamheid; alleen zijn na scheiding. Alleen al de eenzaamheid van alle emoties, gevoelens, verhalen die je met iederéén kunt delen, maar je moet er toch zélf door heen.
Of de eenzaamheid die je kunt voelen, dat je jezelf helemaal kwijt bent. Dan kun je je zelfs eenzaam voelen in je eigen lijf, omdat je niet meer weet wie je nu eigenlijk bent en waarvoor je staat.
Je leven verandert door omstandigheden, dus ook door een scheiding of uit elkaar gaan.
Eenzaam na scheiding; niks is meer vanzelfsprekend!
Niet de verjaardagen van (gezamenlijke) familie en vrienden waar altijd samen heen werd gegaan. Met de kinderen, dus ook automatisch contact met neefjes, nichtjes, opa’s en oma’s. Ook díe dimensie tussen (ex) familieleden verandert bij uit elkaar gaan.
Niet altijd, maar in de meeste gevallen ga je niet meer samen naar opa en oma of is er ineens een ander die met jouw kinderen daar heen gaat en jij… je komt er nog wel, maar dan alleen of komt er niet meer. En, niet te vergeten, ook eigen verjaardagen of die van de kinderen.
Zo ook alle feestdagen en feestelijkheden, maar ook droeve gebeurtenissen, waar je niet meer als volledig gezin deel van uitmaakt, waar je je soms meer 5e wiel aan de wagen voelt, want jouw situatie is ineens anders. Je bent niet meer met z’n tweeën maar alleen.
Je hoeft niet eenzaam na scheiding de Kerst of Pasen door te komen maar, toch voelt het soms ‘alleen’ en anders. En dan de uitjes, afspraken en verjaardagen met (gezamenlijke) vrienden en familie, waar jullie jarenlang samen kwamen en dan ineens niet meer. Of het contact blijft wel en je gaat er apart van elkaar heen of gezamenlijk, eventueel met nieuwe partners. Of er vallen ineens heel wat verjaardagen weg, want ook dat gebeurt.
Alléén op je fietsje naar een feestje, verjaardag of festival. Alleen weer terug, of misschien in de hoop op een gezellige nacht met iemand, een beetje intimiteit.., maar zelfs dát kan eenzaam voelen als het daarbij blijft en in de meeste gevallen lig je toch wéér alleen in je bed.
Vaak het weekend dat de kinderen bij vaders zijn en het dus echt ‘alleen’/’eenzaam na scheiding’ is.
Soms is alleen heerlijk
Soms is ‘alleen’ natuurlijk ook heerlijk, omdat je het zo nodig hebt, omdat je op moet laden, je je even op jezelf moet richten. Maar toch kan dan alleen óók eenzaam en verdrietig voelen.
Eenzaam kun je je soms ook voelen in het scheidingsproces waarin je zit. Hopelijk heb je mensen om je heen die ook een scheiding hebben meegemaakt of erin zitten en die begrijpen wat je bedoelt en hoe het voelt als je het hebt over ‘alleen en eenzaam na scheiding’.
Dat het vaak ook heel dubbel voelt, dat ‘alleen’. Bijvoorbeeld tijdens de zo welverdiende vakantie met de kinderen, waar je dan uiteindelijk ook weer alleen de reis maakt, alleen op je strandstoel zit, alleen geniet en leuke dingen doet met of zonder kinderen. Dat je dan ondanks dat je er enorm van geniet, je ook een gevoel van eenzaamheid en verdriet kan overvallen.
Hoewel het gevoel met het verstrijken van de tijd wel af gaat zwakken, gelukkig.
Eenzaam is een groot woord
Eenzaam en alleen kun je je ook voelen als je altijd of heel vaak zelf overal voor moet ploeteren. Voor de (zorgen van de) kinderen, voor het huishouden, de klussen in huis, de kinderen op tijd in bed, uit bed, op school, eigenlijk met alles alleen ‘die boontjes doppen’.
Ook dát voelt wel eens alleen.
Eenzaam is een heel groot woord, maar het gevoel van eenzaamheid kan je dan ineens wel overvallen.
Tenslotte wil niemand zich alleen en eenzaam voelen. Wil iedereen vriendschap, contact, liefde, erkenning, intimiteit, aandacht, gezelschap, gezelligheid en blijkbaar is dat toch niet zo eenvoudig voor iedereen, gezien de cijfers van eenzaamheid.
Het is ook soms lastig uit te leggen want men voelt het blijkbaar toch dat er niet over gezeurd mag worden als je je eenzaam voelt.
Er rust een taboe op eenzaamheid
Eenzaam en onbegrepen ook in het proces dat ieders leven doorgaat, maar jij soms het idee hebt dat je in alles weer een weg moet vinden. Een weg die anderen vaak niet begrijpen, want het is toch klaar/afgerond? Je woont toch weer? Je hebt toch alles geregeld? Je redt je toch? Je bent toch weer (voor de buitenkant) happy single? En je hebt het op de rit met jezelf en de kinderen?
Eenzaamheid is een soms moeilijk te omschrijven ‘begrip’, het is een gevoel, wat je plots kan overvallen, ondanks dat je óók gelukkig bent, je het voor elkaar hebt, je gezond bent, voldoende familie en vrienden om je heen, je je zegeningen telt.
De ene keer zit het meer in het gevoel/je emoties en de andere keer is het meer het sociale aspect.
Ik zeg maar zo: alleen is niet altijd eenzaam en eenzaam is niet altijd alleen.
Anoniem
